|
როცა დაგინახე მაშინ შიყვარდი,
მაშინ შემეპარა მე გულში სევდა
ისე მართლია შენ მე არ გიყვარდი
შენი სიყავრული მე კი თნ მდევდა.
|
ჩინელმა დიზაინერმა ქსიაო ფანმა თავის რჩეულს კაბა 9 999 წითელი ვარდისგან შეუკერა. მე-10 000 თავად დაიჭირა ხელში და ცოლობა ისე სთხოვა.
|
იყო გრძნობა? ვუყვარდი? რატომ გახდა ახლა ასეთი? მე მეჩვენება? ან რატომ მიყვარს ასე,ან კი მიყვარს? არაფერი არ ვიცი.ვფიქრობდი ხმამაღლა,ვიწმინდავდი ლოყაზე ჩამოგორებულ ცრემლს და ვუყურებდი მის ფოტოს.
|
აღარ ხარ.. 
|
სიყვარულზე 
|
|
მესაუბრები ჩურჩულით,
სულგანაბული გისმენ,
მსურს, რომ მარადის გისმინო,
განა მიყვარხარ - ისე...
|
|
შენში დავრჩები ტკბილად...
თმებს აგიწეწავს სუნთქვა...
თავს დაგავიწყებს, წამით...
|
|
მოდი,მომეფერე გულში ჩამიხუტე
კოცნა მისახსოვრე მორცხვი,დარდიანი
სანამ შენს გვერდით ვარ ბოლომდე დამლიე
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი
|
|
დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან,
გაკოცებ და ჩემსკენ ნაზად მიგიზიდავ,
არ იფიქრო, რომ სიშორით დრო გაჩერდა,
რომ ცხოვრების განთიადი მიიბინდა.
|
|
ჩემი ჭრილობა პირს იკრავს
ახლა ეს უფრო მაწუხებს
გულზე რა შემომეყრება
რა შემომიჭერს მარწუხებს
ვაი თუ დილა გათენდეს
და მე ტკივილის გარეშე
|
|
ორი გიჟები,
ქვემოთ ლამპები,
ჩემსკენ თვალები,
დაფლეთილ გულად,
გრძნობის ხამები,
ცაში ამყურე,
დიდი თვალები,
ცეცხლის ანთებით,
გულის ფრანები,
წყურვილ ფიქრებად,
ჯინის ლამპები,
იმედს წყურვილად,
გადამალვებით.
|
|
წვიმიან ქუჩაში ქალი ცეკვავდა,
წვეთებს რითმებად ეფერებოდა,
ხელებგაშლილი, მკერდმოღეღილი,
ღამეს თამამად ეალერსებოდა.
|
|
შენახარ ქალი, დასიცხული ვნების ნაპირი,
შენახარ ქალი, შევერცხლილი დარდი წვიმაში,
შენახარ ქალი, სიყვარულის ცელქი აჩრდილი,
შენახარ ქალი, შესუდრული სევდის მირაჟი.
|
|
"არ შემიძლია მე, რომ მიყვარდეთ,
თქვენ რასაც ხედავთ, ის მე არა ვარ!!!
მე მხოლოდ ვირჩევ, ვირჩევ სიმართლეს
და ან სიცრუეს - ჩემი ნებაა..."
|
|
ნუ მომატყუებ რომ სინანული
ყველა სევდას და დარდებს წალეკავს,
დღეს შენი დღეა,მაგრამ დრო მოვა
და უჩემობა სულში გაგატანს.
|
ის მიდიოდა ქუჩაში ნელა
ქალი იყო და მერე რა ქალი...
რა მიხვრა-მოხვრა,
რა გაღიმება,
რა თვალები და ანდა რა ტანი?!
|
|
ღამით დავივლი შენი სხეულის უცხო ბილიკებს,
სახეს შევუშვერ გადარეულ შენს თმათა ჩანჩქერს
და ნამიანი მაგ ნაკვთების ნაცნობ ღიმილებს
ჩემი თვალები დაკოცნიან სიმორცხვით ნაფერს.
|
|
ახლაც დაქანცული ვწევარ დარდიანი,
მხოლოდ ხმაურია მზერაც ნაგვლიანი,
გული ავადარის სევდა მოერია,
საათიც არვიცი ახლა რომელია,
ვწევარ მარტოდმარტო მტკივა და განვიცდი,
ხან უკან მივდივარ ხან წინ და ხან ვიცდი,
ხან თვალებს ცრემლები ნაბიჯსაც ვერ ვადგავ,
გული მეუბნება დეს ბოლო დგე დადგა,
და მარტოობაც კი დღეს მარტო ვერ მტოვებს,
ყველას დავაკლდები პატარებს ჩემტოლებს.
| |