|
წვიმად დაგუბებულ გაზაფხულებს
ფეხებს შფოთიანი ვუტყაპუნებ,
გული შევაღე და ვეღარ ვჯაბნი
შიგნით შემოპარულ უმადურებს.
|
|
ცხოვრების ეტლის სადარებელი
საცაა გავა მატარებელი.
მიემგზავრება იმედი ჩემი
ბედის ვარსკვლავის სადარებელი.
|
|
ცრემლად დაიღვარა ბაგეზე ფიქრები
სისხლში აირია შენი მონატრება
სევდით,უიმედოდ დგანან ტირიფები
მხოლოდ უშენობა თუკი მეძალება...
|
|
,,ჩუმად ჩნდებიან შუბლზე შრეები
- დრომ ერთი სევდაც არ მაპატია,
ბორგავენ, როგორც მდინარეები
და შფოთიანი წლები გადიან.
|
|
მჯერა, მე დაგიწერ, რაც არ დაწერილა,
ვიცი, არ მიწყენენ სულის პოეტები,
რაღაც რომანტიკულ ვხდები ქარტეხილად,
რადგან რომანი გვაქვს, რაღაც მომენტებში.
|
|
მე აღარ მახსოვს...როდის ვცადე გავქცეულიყავ,
რამ შემაშინა...სულ პირველად...გულმა რა მიგრძნო,
მახსოვს გავრბოდი...ბავშვიც სადღაც ვიმალებოდი-
რაც წინ მელოდა! იქნებ ბავშვმა უკეთ შეიგრძნო!
|
|
იცი? როგორ შვენის შენ თვალს ცრემლები
ჩადრში რომ მალავ შეუმჩნევლადა!
|
|
შენ ხარ ანთებული თეთრი კელაპტარი,
შენთან შედარებით მზის შუქიც ბნელია,
შენ რომ ბატონი ხარ ყველა ცისარტყელის,
ეგ არ ახალია, უკვე ძველია.
|
|
მომნატრებიხარ ისე ძლიერად მომნატრებიხარ
მე ამ ტკივილს ვეღარ ვუძლებ ჩემი არ გჯერა?
მეც ისე წავალ უსიტყვოდ და სიტყვის გარეშე,
ამ სიყვარულმა მე ტკივილში რომ დამაჯერა.
|
|
ასე გგონია ვეღარ დავწერ დღეიდან ლექსებს?
| |