 და მერე რა იქნება ან როგორ? დიდი დათუნიით ხელში და ლამაზი თვალებით, არა? ლამაზი თვალებით, პატარა თითებით და დიდი გრძნობებით, ხომ? |
ერთმანეთს გვაშორებს შავი, ამღვრეული, უკიდეგანო, ცივი ზღვა, რომელიც შარშან კამკამა, ცისფერი, თბილი იყო ჩემთვის, ახლა კი კუპრივით შავია და ისეთი ცივი – შეცურვისაც მეშინია… |
"მინდა ვიყო უჩინარი…” – ეს აზრი მიტრიალებს თავში, თან მიშტერებული ვარ ტელევიზორს, რომლის ეკრანიდან მულტფილმის ფერადი კაცუნები ხტებიან ჩემს თავში და ორგანზომილებიანი ფეხებით, როგორც სამართებლით, ისე მისერავენ ტვინს. |
 იმ დღეს ქუჩაში მივდიოდი, მივსეირნობდი. ჩემი საყვარელი ამინდი იდგა, სუსხიანი... სუნთქვის შემაჩერებელი ყინვა ჩემს სახეს ელაქუცებოდა, ცივ მარწუხებში აქცევდა ლოყებს, თვალებსა და შუბლს, თითქოს ეფერებოდა |
დაფიქდი ხარ თუ არა მზად დაუჩოქო? მზად ხარ შეიყვარო, გააბედნიერო ანდა მიიგო მისი წრფელი გული? დაფიქრდი, იფიქრე მომავალზე. იქნებ ნაბიჯს დგავ იქ სადაც არ შეიძლება ფეხის დადგმა |
ეს მოხდა მაშინ, როდესაც ყველაზე ლამაზი იყავი, ყველაზე ბედნიერი ,ყველაზე უდარდელი,ყველაზე მხიარული......ეს მოხდა ბავშობაში... |
ადამიანების
არც წასვლა უკვირს ვინმეს და არც მოსვლა, არაფრად მიაჩნიათ მათი არსებობა,
ვითომ კანონზომიერია ყველაფერი. ვითომ არაფერი, როცა ადამიანები ერთმანეთს
ღალატობენ, ატყუებენ, ეპირფერებიან, მერე ეკლესიაში მიდიან და ყველაფერს
ინანიებენ მოძღვართან. |
ქუჩაში სიჩუმე გამეფებულიყო. არავინ ჩანდა ირგვლივ. ნეტა რა ხდება? გავიფიქრე მე.
ბათუმის ქუჩები არასდროს ყოფილა ასეთი წყნარი, მაგრამ საოცრად ლამაზი, დადუმებული მაგრამ მრავლის მეტყველი.
გული უცებ სევდით ამევსო, მივხვდი , რომ ეს სიცარიელე რაღაცის მიმანიშნებელი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ რისი?
|
ტრიალ მინდორზე მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით! - ცრის.......... - მერე ? ? ? - არა, არა არაფერი........... - გეშინია? - რისი ........ |
არა, ვეღარ დაბრუნდება... უკააან....... არა ვეღარ დაბრუნდება! ნელი ნაბიჯებით გზას მივუყვებოდი ჩუმად, თითქოს ისეთი შეგრძნება მქონდა, ვიღაც უნდა მენახა. გვერდზე შემთხვევით გავიხედე და უცებ სკამზე მჯდარი მომტირალი ქერა გოგონა დავინახე, რატომღაც მასთან მისვლა და მისი მწუხარების მიზეზის გაგება მომინდა, მივედი კიდეც. ჩუმად მივუჯექი გვერდით, გოგომ თითქოს არც კი შეიმჩნია ჩემი იქ მისვლა და |
როგორ შეიძლება მიყვარდე როცა არც კი გიცნობ?! ნეტა შეგხვდები ოდესმე? მაგრამ ოდესმე არ მაკმაყოფილებს! ოდესმე შეიძლება გადამიყვარდე?! ეგ ჩემზე არ არის დამოკიდებული, რადგან ყველაფერი ღმერთის ნებაა, გარდა არჩევანისა! ეს ყველაფერი არ დაწყებულა ერთ მშვენიერ დღეს, ეს ყველაფერი დაიწყო ერთ წვიმიან დღეს, როცა ქუჩაში არავინ მოძრაობდა გარდა გულჩათხრობილ;ი ადამიანებისა.... |
საღამო იყო, ციოდა. . . სახლში მარტო ვიყავი ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს, მგონი სიცხეც მქონდა, ცოტა ხანში მოვიდა ალეკო. ჩვენ უაზროდ ვიჯექით და ვლაპარაკობდით. მალე ტელეფონმა დარეკა. ავიღე ყურმილი: -გისმენთ?! |
ლამაზი მზიანი დილა. დილის ულამაზესი ხედი და სუნი ტრიალებს ჰაერში . ხოლო გულში კი ისევ ის მშვნეირი გრძნობაა რომელსაც ადამიანები სიყვვარულს ეძახიან .. რა ადვილად მოათავსეს ამდენი რამ ერთ სიტყვაში ... ბიჭი ფანჯარასთან მიდის იხედება სახეზე ღიმილი დაკრავს და თვალები სიხარულისგან უბრწყინავს. გადის ცოტა დრო და ბიჭი უკვე ქალაქის ლამაზ მიხვეულ-მოხვეულ ქუჩებში მისეირნობს . მაასთან მიდის, მთელი გულით და არსებით მისკენ მიიწევს. |
 ღამეა...ზაფხულის ლამაზი და სევდიანი ღამე...მარტოობა...მკვდარი სიყვარული...მოწყენილი მთვარე სევდიანად ანათებს მუქი ღრუბლებიდან...ვარსკვლავები ცდილობენ გაამხიარულონ მისი მოწყენილი თვალები,მაგრამ მის სევდიან თვალებს ვერავინ ვერ უშველის...მხოლოდ ბრწყინვალე სიყვარული...
უეცრად სიჩუმე გოგონას ნაზმა ხმამ დაარღვია... |
მიყვარხარ გიოოო ძალიან ! ! ! ! ! ! ! !
-მეც ჩემო სიხარულო უზომოდ მიყვარხარ!
ანის გაეღიმა. . . . .-გიო გაღმერთებ იცოდე.
-მეც ანი, მეც, მეც, მეც, მეც . . . . . . . . . . . . ! ! ! ! ! ! ! !
ისევ ჩამოწვა სიჩუმე, ღამდებოდა, მთვარე ამოდიოდა ცაზე, აქა-იქ ვარსკვლავები |
ნომერი პირველი სამშობიარო სახლის მოსაცდელში გაწყობილ საკამებზე 25-27წლის ბიჭი და 4წლის გოგონა ისხდნენ.ბავსვის ცისფერ თვალებში გაურკვევლობის შიში ჩანდა,მაგრამ თვიტონ წყნარად იჯდა,რათა მამა არ შეეწუხებინა.მამამისი კი ვერ ამჩნევდა მის გარშემო მოსიარულე მედდებსა და ექიმებს,და ვერც შვილის ხელს ვერ გრძნობდა,რომელიც თავის დიდ ხელებში მოემწყვდია და ეფერებოდა. მხოლოდ მაშინ მოეგო გონს,როცა პატარამ ხმა ამოიღო.
|
მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ!!! -ეს სიტყვები რომ გითხარი გაგიხარდა.. ბავშვივით
გაგიჯდი...გულში დამცინე და გაოცებულმა მკითხე: ”მართლა გიყვარვარო?!!” შენ
ვერც კი მიხვდი ეს გრძნობა რამდენად დიდი და გულწრფელი იყო ..ვერ მიხვდი
როგორ უყვარდი გოგონას,რომელიც შენი გულისთვის სიცოცხლეს დათმობდა.. |
ისევ თოვს....ისევ თეთრია ყველაფერი....ისევ ბავშვების მხიარულობა, ისევ გუნდაობა, თოვლიანი გზები, ფიფქები....ყველა ბედნიერია, უხარიათ პირველი თოვლი, რომელიც წელს თბილისში მოვიდა....მალე ახალი წელი დადგება და ამ ყველაფერთან ერთად ყველას აქვს იმედი, იმედი, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.... |
როცა პირველად მზერა მესროლე,
თან გამიღიმე, მაგრად დავიბენ.
ვიფიქრე შენგან არა მინდა რა!
მე თვითონ ჩემს თავს ფეხქვეშ დაგიფენ. |
ზოგს
თუ სიტურფემ ცოდვიანი ხელი დარია,
ზოგი სიავეს ამ სიტურფის მადლით
იცილებს,
ცოდვა-მადლს შუა წუთისოფლად დიდი ზღვარია,
შენ კი ორივე
მორჩილებით შემოგციცინებს.
მეფის გვირგვინი რაგინდ ჟამმა გააიაფოს,
მასში
დიდება მაინც რჩება მიმქრალ ზმანებად,
შენში კი ცოდვა მარგალიტის
მსგავსად კიაფობს
კატეგორია: ლექსები♥ |
ნანახია: 764 |
დაამატა: admin |
თარიღი: 2011-05-15
|
|
შენ გაზაფხულზე მიმატოვე მშვიდი
თვალებით,როცა აპრილის ფერად კაბებს სიო არხევდა,როცა სიცოცხლის
ყმაწვილური შემოძალებითზეცამ სატურნიც ეშმაკურად ჩამოახედა.როცა
ზაფხულის მობრძანების ხმებიც გაისმა,როცა ბულბულსაც მოენატრა ვარდთან
გალობა,მე ზღაპარივით გაფრენილმა ტურფა მაისმაშენთან შეხვედრის
ერთი წამიც არ მიწყალობა.
კატეგორია: ლექსები♥ |
ნანახია: 907 |
დაამატა: admin |
თარიღი: 2011-05-15
|
|
სინამდვილე ბევრჯერ გამიზღაპრებია, სიმახინჯე სილამაზით დამიხატავს. ლურჯ ოცნებას ლურჯი ფრთები დამტვრევია, საქორწილო ფიქრს გასცლია თეთრი ფატა. |
დრო დოლაბივით ყველაფერს არ ფქვავს, სიცოცხლე მაინც ხელიდან მიგვდის, ეს შემოდგომა არ ნიშნავს ზამთარს, ეს გარინდება არ ნიშნავს სიკვდილს... |
წვიმდა, ცივი ღამე იყო, მაგრამ ბიჭი არ იმჩნევდა და მიაბიჯებდა... ალბათ, იმიტომ, რომ ძალიან უნდოდა იმ დაბადების დღეზე მისვლა. როგორც იქნა, მიაღწია სახლამდე. გაიხსენა სართული და ჩაბნელებულ კიბეებს აუყვა. ზუსტად იცოდა, იქ რა სიტუაცია და რა ხალხი დახვდებოდა _ ბევრი უცნობი ბიჭი, რამდენიმე ძმაკაცი და უამრავი ნაცნობი გოგო. მან ისიც იცოდა, რომ აუცილებლად იჩხუბებდა... მოკლედ, ბიჭმა თითქმის ყველაფერი იცოდა. როგორც იქნა, მიაღწია ნაცნობ კარამდე და ზარი დარეკა. შიგნიდან მაღალი მუსიკის ხმა გამოდიოდა. კარი ლამაზმა გოგომ გააღო, სწორედ იმან, ბიჭს რომ მოსწონდა. |
ეხლა სანაპიროს ჩამოვუყევი... შენზე ვფიქრობ... თურმე ვტირი... მე კი ვერც ვამჩნევ...:( თუმცა რა გასაკვირია... მე ხომ სულ ვტირი... ცრემლები თავისით მოგორავს და იმედი აქვს რომ შენამდე მოაღწევს... როგოოორ?... თუნდაც წვიმის სახით... მე გამუდმებით ვფიქრობ... სულ ტვინი მეჭყლიტება... ნუთუ შემიძლია მე ამ უსუსურ არსებას, ისეთი რამე გავაკეთო, რომ შეგიყვარდე...  |
-ალოოო რომელი ხარ?
-ნუცა ვარ. შენ რომელი ხარ?
-ნიკა მინდა თქვა ძაააან "ძერსკმა"ხმამ. ნუცას ხმა ჩაუვარდა, არ იცოდა რა ეთქვა. თითქოს ამ ბიჭის ხმამ მოხიბლა. -სხვაგან მოხვდიი |
ეს ერთი ჩვეულებრივი ამბავი არაა და არც ძალიან განსაკუთრებული. უბრალოდ ესეთი რაღაცეები არ ხდება ხშირად. ხო და ამ ეპიზოდის გმირიც მე ვარ. რა გითხრათ ჩემზე? ერთი თბილისელი ბიჭი ვარ, რომელიც თავის სამყაროში ცხოვრობს და მიჰყვება გზას რომელსაც ბუნდოვნად ხედავს. ჩემი ცხოვრება მოულოდნელობებით არ ყოფილა სავსე. უბრალოდ სამი ძმანი ვიყავით. მე ყველაზე პატარა, გიო საშუალო და ლეო კი ყველაზე დიდი. ვცხოვრობდით მარტო, დედასთან ერთად. მამაჩემზე არაფერი არ ვიცოდი ვინ იყო და სად ცხოვრობდა. სურათიც კი არ გვქონდა მისი, რომ გვცოდნოდა როგორი იყო, სადმე რომ შემხვედროდა რომ მეცნო. ლეო არც ლაპარაკობდა მამაზე, გიოს კი ძულდა. |
|
