- სერგი, სად ხართ, როგორ ხართ, საით არის ჩემი დაქალი? რატომ დამეკარგეთ? ნუთუ ჩვენი მეგობრობა არაფერი იყო?! ვის სასაფლაოზე იყავი, ვინ გყავს გარდაცვლილი? . . . |
 ესამე კურსის პირველი სემესტრი იყო, პედაგოგიური ჯგუფის გოგოები ჩვეულებისამებრ ბიბლიოთეკიდან დაღლილები სასადილოში იყვნენ... შიმშილი გაიქარწყლეს, გონს მოეგნენ, ცოტაც წაიჭორავეს და საღამოხანს ყველა სახლისკენ წასვლას აპირებდა... დეკემბრის, მშვიდი საღამო იყო, მარი გიგაური თავს შეუძლოდ გრძნობდა, მან უარი თქვა ფეხით გოგოებთან ერთად გასეირნებაზე, ტაქსი გააჩერა და მძღოლს სახლის მისამართი უთხრა...
|
 დათო და ელენე 2 წლის განმავლობაში ყოველ დღე ხვდებოდნენ ერთმანეთს, ერთსა და იმავე ადგილას, ერთსა და იმავე დროს, საღამოს 6-ის 15 წუთზე, "წითელ ბაღში”... მათ ძალიან უყვარდათ ერთმანეთი, სხვა წყვილებისგან განსხვავებით ისინი არასოდეს ჩხუბობდნენ. ელენე 17 წლის იყო დათო კი 19-ის. საშინელი ამინდი იყო. წვიმა და ქარი ერთმანეთს ეჯიბრებოდა. ფიქრებში გართული ელენე ტელეფონის ზარმა გამოაფხიზლა:"უეჭველი ის იქნება” გაიფიქრა მან. |
 ღმერთო, რა მჭირს? ჩემს თავს რა ხდება?... ასე რატომ ვარ? ნუთუ ამ 3 თვის განმავლობაში ვერაფერი ვისწავლე?... ნუთუ არ მეღირსება რომ დავმშვიდდე? მაგრამ რა დამამშვიდებს? ის ხომ აღარ არსებობს, წავიდა........... მიმატოვა! |
...სოფო გაფრინდა შორს... ანგელოზებთან გაჰყვა შორს... ძალიან შორს...
....მათი სიყვარული კი უკვდავი იქნება... სიკვდილი ვერსა აკლებს სიყვარულს... მათი სულები სამუდამოდ ერთად იქნებიან, სამარადისოდ... ისევე როორც ის მედალიონზე, რომელსაც პატარა ასოებით ეწერა: "ლაშა+სოფო” |
|
