"მინდა ვიყო უჩინარი…” – ეს აზრი მიტრიალებს თავში, თან მიშტერებული ვარ ტელევიზორს, რომლის ეკრანიდან მულტფილმის ფერადი კაცუნები ხტებიან ჩემს თავში და ორგანზომილებიანი ფეხებით, როგორც სამართებლით, ისე მისერავენ ტვინს.
|
 იმ დღეს ქუჩაში მივდიოდი, მივსეირნობდი. ჩემი საყვარელი ამინდი იდგა, სუსხიანი... სუნთქვის შემაჩერებელი ყინვა ჩემს სახეს ელაქუცებოდა, ცივ მარწუხებში აქცევდა ლოყებს, თვალებსა და შუბლს, თითქოს ეფერებოდა
|
დაფიქდი ხარ თუ არა მზად დაუჩოქო? მზად ხარ შეიყვარო, გააბედნიერო ანდა მიიგო მისი წრფელი გული? დაფიქრდი, იფიქრე მომავალზე. იქნებ ნაბიჯს დგავ იქ სადაც არ შეიძლება ფეხის დადგმა
|
ადამიანების
არც წასვლა უკვირს ვინმეს და არც მოსვლა, არაფრად მიაჩნიათ მათი არსებობა,
ვითომ კანონზომიერია ყველაფერი. ვითომ არაფერი, როცა ადამიანები ერთმანეთს
ღალატობენ, ატყუებენ, ეპირფერებიან, მერე ეკლესიაში მიდიან და ყველაფერს
ინანიებენ მოძღვართან.
|
ქუჩაში სიჩუმე გამეფებულიყო. არავინ ჩანდა ირგვლივ. ნეტა რა ხდება? გავიფიქრე მე.
ბათუმის ქუჩები არასდროს ყოფილა ასეთი წყნარი, მაგრამ საოცრად ლამაზი, დადუმებული მაგრამ მრავლის მეტყველი.
გული უცებ სევდით ამევსო, მივხვდი , რომ ეს სიცარიელე რაღაცის მიმანიშნებელი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ რისი?
|
ტრიალ მინდორზე მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით! - ცრის.......... - მერე ? ? ? - არა, არა არაფერი........... - გეშინია? - რისი ........
|
არა, ვეღარ დაბრუნდება... უკააან....... არა ვეღარ დაბრუნდება! ნელი ნაბიჯებით გზას მივუყვებოდი ჩუმად, თითქოს ისეთი შეგრძნება მქონდა, ვიღაც უნდა მენახა. გვერდზე შემთხვევით გავიხედე და უცებ სკამზე მჯდარი მომტირალი ქერა გოგონა დავინახე, რატომღაც მასთან მისვლა და მისი მწუხარების მიზეზის გაგება მომინდა, მივედი კიდეც. ჩუმად მივუჯექი გვერდით, გოგომ თითქოს არც კი შეიმჩნია ჩემი იქ მისვლა და
| « 1 2 ... 17 18 19 20 21 ... 27 28 » |