გამარჯობათ, მე ნეა მქვია. მეგობრები უბრალოდ ნეაკოს ან ნეკოს მეძახიან. მაქვს გრძელი და სწორი ქერა თმა, თაფლისფერი თვალები. სკოლაში 5 წლისამ შევედი. ახლა ვარ 14 წლის, მოგეჩვენებათ და იტყვით, რომ პატარა ვარ.  შეიძლება სხვისი გადმოსახედიდან ასეც არის, მაგრამ დამიჯერეთ - ძალიან ბევრი ტკივილი და სიხარული გამოვიარე ამ სულ რაღაც 14 წლის განმავლობაში. 

 პარიზის მწველმა მზემ ჩემს თითქმის უჩინო თვალებში შემოაღწია და გამაღვიძა.
ის არის ჩემი მაღვიძარა, მას შემდეგ რაც სრულიად მარტო დავრჩი. ყოველ დილით მზე მეუბნება:”გაიღვიძე, ახალი დღე დაიწყო”. ავდექი, ჩემს ღარიბულ ოთახს თვალი შევავლე, ამოვიოხრე და აბაზანისკენ გავემართე. სარკეში ჩემს ორეულს შევხედე, დანაოჭებულ სახეს ჩავაკვირდი, რომლებზეც ჯერ კიდევ ემჩნეოდა განვლილი ცხოვრების კვალი. თოვლივით თეთრი წვერი გავიპარსე და წასახემსებლად დავჯექი. არ ვიცი რატომ, მაგრამ უეცრად ჩემი ძველი სირათების დათვალიერების სურვილმა შემიპყრო, ალბათ იმიტომ რომ წარსული თავს არ მანებებდა. სურათების ძებნაში სულ სხვა რაღაცას წავაწყდი..

„ როგორ მახსოვს ის წუთები,ქვას ფეხი რომ წამოვკარი და წავიქეცი.ჩემი თანატოლი ბიჭები მოურიდებლად დამცინოდნენ,მათ შორის იყავი შენც..მაშინ,ალბათ 6-7 წლისვიქნებოდი..მათთვის ყურადღება არ მიმიქცევია.მე შენგან მეწყინა.რატომ-არ ვიცი. მაშინ არც გამჩენია ეს კითხვა.უბრალოდ,ჩემთვის შენს სხვა იყავი. იმ ღამეს არ მიძინიია..ვფიქრობდი,ბევრს ვფიქრობდი.შენზე..ჩემზე..ჩვენზე.

-თიკო...-ჰო გიო..-გიყვარვარ?-კი..-რა კი? -მიყვარხარ..-...-რა იყო  ? -არაფერი თიკო..-შენ? -რა მე?-შენ არ გიყვარვარ? -მე შენ გაღმერთებ თიკო.. ძალიან მიყვარხარ..-მართლა? -კი, მართლა -: ) -რა იყო? არ გჯერა? -მე შენი ყოველთვის მჯერა..-შენ ჩემი სუნთქვა ხარ.. - გიო,, უნდა წავიდე..-ასე მალე? რატო? - დედამ მომწერა.