ჩვენ ვერ ვამჩნევთ იმას,რასაც ფეხით ვთელავთ….მაგრამ მაინც გვავიწყდება ცაში ახედვა….
ათას თვალს ვხედავთ,მაგრამ გვავიწყდება საყვარელი თვალების ფერი და სითბო…
რთულ და გაუგებარ საკითხებზე ვსაუბრობთ,მაგრამ ხშირად გვავიწყდება ის,რაც ელემენტალურია…
ხშირად ტყუილს ვამბობთ იმიტომ,რომ სიმართლის გვეშინია….
მილიონ სიტყვას ვამბობთ,მაგრამ მთავარის თქმა ყოველთვის გვიჭირს….
კოშმარულ სიზმრებს ვყვებით და გვავიწყდება ყველაზე ტკბილი სიზმრები…
ვიცით, რომ სურვილი არ ასრულდება,მაგრამ მაინც ვეძებთ ხუთფურცლიან იასამნის ყვავლის,როგორც ბავშვობაში…
ასობით ადამიანს ვხვდებით,მაშინ როცა გვენატრება მხოლოდ ერთი…
ვიღიმით მაშინ როცა სინამდვილეში ტირილი გვინდა….
ვამბობთ,რომ ყველაფერი კარგადაა,როცა ძალიან ცუდად ვართ…
ხელებს ჯიბეებში ვიწყობთ,როდესაც ხელის ჩაკიდება გვინდა….
ვუსმენთ მუსიკას,როდესაც გვეშინია სიჩუმის…
უამრავ რჩევას ვაძლევთ სხვას,მაგრამ ვიცით რომ ჩვენ თვითონ მასე ვერასოდეს მოვიქცეოდით….