მოდი, თუ მოხვალ, ოღონდ კი მოდი,
მარტით, აპრილით, გინდა მაისით,
რა ხმა ჰქონია უსიტყვო ლოდინს,
წყალზე ტყდება და მთებში გაისმის.

თოვლივით მოდი, ან მოდი წვიმად,
გამანდე გზები ციდან მიწამდე,
მე ხომ ბეთლემში დიდი ხნის წინად
ციდან მოსული კაცის ვიწამე.

მინდოდა, მაგრამ, წესი წესია,
სახე ჩამეფლო საწოლში ქვიშის,
... და გამოვყევი გრძელ პროცესიას
როგორც ტუსაღი ჯაჭვიან მწკრივში.

ქარში ეკიდა ჩამქრალი ჭაღი,
თუ ქანაობდა უენო ზარი,
მივწვდი სახელურს, დავქაჩე აღვირს,
... წესი წესია...
და დავემგზავრე.

თუმცა წამსვლელი იყო რჩეული,
წავიდა, იქცა ნაფეხურებად,
დავხუჭავ თვალს და თვალს მოჩვეული
მომავლის ჩრდილი წამეხურება.

ვზი ფიქრის ჭაში, ჭიდან ამომსვლელს
არც ალტერ ეგო, არც მე არ ვგავართ,
მერამდენეჯერ ვიცვლი სამოსელს,
მაგრამ რატომღაც ისევ აქა ვარ.

ამძუვნებული ქალის კისკისი
ადევნებული მემთვრალის ხარხარს,
შედედებული სიბნელე ღამის,
შენ აქვე იყავ, ახლა კი არ ხარ.

გადღაბნილია მოლბერტი სარკმლის,
ხვალ სააღდგომო იწყება მარხვა,
დავხუჭავ თვალს და გიხსენებ ისევ,
შენ აქვე იყავ და ახლა არ ხარ.