|
ახლგაზრდულ ასაკში ემოციები იმდენად მძაფრია, იმდენად უკანმოუხედავად გვიყვარს, რომ ხშირად გრძნობა გვაბრმავებს და წესიერად ვერც კი ვარჩევთ ჩვენი სიყვარულის ობიექტის ჭეშმარიტ სახესა და ჩვენ მიერ რომანტიკულად გამოგონილს, შექმნილს. ამ დროს ყველა, ვინც სიმართლეს გვეუბნება და ჩვენთვის თვალის ახელას ცდილობს, თუნდაც მშობელი, მტერი გვგონია. გადის დრო და ვხვდებით, რომ თურმე ის აკრძალვები, თუნდაც სასჯელი მშობლის მხრიდან, აუცილებელიც კი იყო, რომ საფრთხისგან, საბედისწერო შეცდომისგან დავეცვით.
|
|
ციოდა...საშინლად ციოდა...ციოდა აგვისტოში...ციოდა ყველგან....შინ და გარეთ...ციოდა ბიჭის გულშიც...
|
|
სამი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც სოფო ახალ სკოლაში გადავიდა. უამრავი რამ მოხდა ამ სამ წელიწადში, ბევრიც კარგი და ბევრიც ცუდი. ახალი მეგობრები, ახალი თაყვანისმცემლები და ბევრი სხვა, რაც ახალ სკოლას უკავშირდება. ახლა სოფო 15 წლისაა, საშუალო სიმაღლის, მუქი ფერის თმებითა და მწვანე თვალებით. ცოტა არაორდინარული გოგოა, ცდილობს ერთფეროვანი არ იყოს და სხვებისგან ცოტათი მაინც გამოირჩეოდეს, რომ ამით ყურადღება მიიქციოს. სამი წლის წინ, როცა სკოლა შეიცვალა, ამქვეყნად უბედნიერესი ადამიანი იყო. თვლიდა, რომ ეს ნაბიჯი მის ცხოვრებას შეცვლიდა. მართლაც ასე მოხდა
|
მძულს ზამთარი... არ ვიცი რატომ .. ალბათ იმიტომ რომ საყვარელი ადამიანი ზამთარში დავკარგე... ყველაფერი კი ზამთარში დაიცყო... ხო, ისიც ზამთარში |
|
|
ზღვაზე უმთვარო, მოწმენდილი ცა იყო. წყნარი, პატარა ტალღების ხმა ძლივს ისმოდა ქვიშიან ნაპირზე, წყალში ვარსკვლავების სინათლე იდგა; იქ მათ ბაც შუქში კატარღა მიცურავდა.იმ ნაპირის გასწვრივ, სადაც სიბნელეში მოჩანდა მკრთალი მბჟუტავი ნათურები. ზღვა წყნარი იყო, ნაპირზე სინათლეები ჩანდა და გემბანზე მშვიდად უკრავდა მეზღვაურის გარმონი. ასე იცურებდა კატარღა დილამდე, მერე შევიდოდა ნავსადგურში, აიღებდა სანოვაგეს; შუადღისთვის უკან დაბრუნდებოდა ზღვაში; ღამის სიწყნარეში ისევ გამოჩნდებოდნენ ნაპირის სინათლეები, ზოგი კაშკაშა, ზოგი მბჟუტავი; სხვა სინათლე კი სულაც არ ჩანდა კატარღიდან, არ ჩანდა სანაპიროდან მოშორებული შუქი, არ ჩანდა ფარდაჩამოფარებული სახლებიდან ის სინათლე, რომელიც ძლივსღა ბჟუტავდა კერაზე.
|
|
დილას ავდექი სკოლაში წასასვლალად მოვემზადე და სახლის კარებიც კარგად გამოვხურე
სადარბაზოდად გასვლისას ჩემი კორპუსის გვერძე ერთი ვერცხლისფერი ბუნკერი იდგა სადაც
10-11 წლის ბავშვი რაღაცას ეძებდა და ჩემი დანახვისას თვალები გაუნათდა მისი თვალები
დახარებას მთხოვდა მეც ჩემი ბუფეტის ფული მივეცი ისე რომ არც კი დავფიქრებულვარ ...
|
|
ბევრი რამ მქონდა მოსმენილი სიყვარულზე და მაინც არ მეჯერა რომ სიყვარულის გამო
ადამაინს ყველფრის დათმობა შეეძლო, ის რომ როდესაც გიყვარს მზე სხვანაირდ ანათებს,
დეედამიწა სხვანაირად ბრუნავს, ყველაზე ცივ და სუსხიან ამინდშიც კი შენ გთბილა რადგან
ეს გულიდან წამოსული სითბოა კიდევ უამრავი მაგალითის მოყვანა შემიძლია,
მაგრამ ეს მაგალითები თქვენც კარგად იცით, ჩემი აზრით სიყვარული ის გრძნობაა
| « 1 2 ... 5 6 7 8 9 ... 27 28 » |