8:16 PM ერთხელ წვიმდა, წვიმდა | |
 ერთხელ
წვიმდა, წვიმდა გადაუღებლივ.თითქოს არავის უნდა გაჰკვირვებოდა, მაგრამ
კარგად თუ დაუკვირდებოდი შეამჩნევდი, რომ ცა ტიროდა, თითქოს რაღაცას
დასტიროდა დედამიწა. ქუჩაში არავინ იყო,თითქოს ყველა
თანაუგრძნობდა და ცდილობდა გარეთ ყოფნით არ შეეწუხებინათ თავი. წვიმის
წვეთები ცის ცრემლები იყო ,რომლებიც ულევად მოდიოდა,ზოგი მაშინვე მიწაზე
ეცემოდა, ზოგი ხის ტოტებზე და ასე დაუსრულებლად...
გოგონას ცრემლები ულევი იყო როგორც ცის, აი ვის თანაუგრძნობდა ის. მისი
ცრემლები ფანჯრის მინაზე ეცემოდა და მალევე ქრებოდა. გოგონას ნია ერქვა,
ის მხოლოდ 15 წლის იყო. ალბათ გაგიკვირდებოდათ რა ჰქონდა სატირალი ასე
პატარას, მაგრამ მასაც მიაყენეს ტკივილი და ეს თვით განგება იყო, თვით
ბუნება. ის ყველასაგან გამოირჩეოდა სილამაზით, დიდი
უძირო ზღვასავით ფართო თვალებით. აი რა იყო მისი ყველაზე დიდი სილამაზე.
ის ანგელოზს ჰგავდა ღვთისგან მოვლინებულს ამ ქვეყანაზე და ეს ანგელოზი
მხოლოდ ერთ ადამიანს ეკუთვნოდა, ეს იყო გიო. ის იყო ნიას ყველაზე დიდი
სიხარული და ყველაზე დიდი ტკივილი. გიო ახლა აღარ იყო ამ ქვეყანაზე. ის
ღმერთმა წაიყვანა თავისთან და იქიდან ალბათ გიოც ტიროდა. რადგან ხედავდა
ნიას ცრემლებს. რატომ წაართვა ღმერთმა მისი თავი?! მათი სიყვარული ხომ
ცოტა ხნის წინ დაიწყო... გაზაფხულის მზიანი დღე იყო,
თითქოს ბუნება რაღაც ახალს ელოდა და უხაროდა. გოგონა მიდიოდა ნელა თავის
ფიქრებთან ერთად. უცებ იგრძნო რომ ვიღაც შეეჯახა, გამოერკვა ფიქრებიდან,
ბიჭი კი შეკრთა, ერთ ადგილას გაჩერდა, მას არასოდეს ენახა ასეთი ლამაზი
თვალები. გავიდა ორი კვირა. ნიას არც კი ახსოვდა ის
ბიჭი, მან ხომ მისი სახელიც არ იცოდა. ერთხელ დეიდაშვილი დაპირდა,
რომ კინოში ერთად წავიდოდნენ. ნიამ დაინახა ეზოში მჯდომი იკა, რომელიც მას
ელოდა. ახლოს რომ მივიდა, იცნო ის უცნობი, რომელსაც იმ დღეს შემთხვევით
შეეჯახა. არა არ ეჩვენებოდა ნამდვილად ის იყო.... -
ნია გაიცანი, ეს ჩემი მეგობარია გიო, წინააღმდეგი ხომ არ ხარ ჩვენთან
ერთად რომ წამოვიდეს? - შორიდან ჩაესმა ნიას იკას სიტყვები.
საღამომ ჩვეულებრივად ჩაიარა, ფილმიც კარგი იყო. ბიჭებმა ის
სახლამდე მიაცილეს. ნიამ მთელი ღამე ვერ დაიძინა, თითქოს რაღაცას
გრძნობდა. გიოს კი უკვე უყვარდა ნია, მაგრამ ამის გამხელის ეშინოდა.
პირველი იკას უთხრა ამის შესახებ, მაგობარმა მოთმენა ურჩია.
გავიდა 2 კვირა, გიოს დღითი-დღე უფროდაუფრო უყვარდებოდა ნია. ის
ხშირად ნახულობდა მას, ზოგჯერ სწორედ იმ დროს მიდიოდა იკასთან, როცა გოგო
იქ ეგულებოდა, მაგრამ თქმას ვერ უბედავდა. ნიამ კი უკვე იცოდა...
ამაში მისი დაჟინებული მზერაც არწმუნებდა, არც თვითონ იყო მის მიმართ
გულგრილი და ელოდა როდის გაბედავდა გიო თქმას. ეს
მაშინ მოხდა, როცა გიო თავის 20 წლის იუბილეს აღნიშნავდა. ორივე იქ იყო,
გიომ როგორც კი გამბედაობა მოიკრიფა ნია ცალკე გაიყვანა, როცა მარტო
დარჩნენ გიომ ძლივს წარმოსთქვა: "მე შენ მიყვარხარ ნია" . გიოს ეგონა რომ
ის გაბრაზდებოდა, მაგრამ პირიქით მოხდა, სიხარულისგან ცრემლები წამოუვიდა
და უთხრა: "მეც მიყვარხარ" . გიო ამ დროს ყველაზე ბედნიერი იყო, მან
გოგონა ჰაერში აიტაცა და დაატრიალა. ყველას ახარა ახალი ამბავი. თითოეულმა
იქ მყოფმა მიულოცა და ულევი ბედნიერება უსურვა. მათი
ლამაზი, მაგრამ ხანმოკლე სიყვარული დაიწყო. ორივე ბედნიერებისაგან
ბრწყინავდა. ყოველთვის ერთად იყვნენ უერთმანეთოდ ვერც ერთ წუთს ვერ
ძლებდნენ , გიო ნიასათვის ყველაფერს აკეთებდა, საკმარისი იყო გოგონას რამე
ენატრა და გიო მაშინვე გააჩენდა. ყველა შეჰნატროდა
მათ სიყვარულს, ჩხუბითაც კი იშვიათად ჩხუბობდნენ, უსიტყვოდ ესმოდათ
ერთმანეთის. ალბათ ასეთი სიყვარული მხლოდ ზღაპრებში თუ არსებობს, მაგრამ
ბედნიერებასაც აქვს თავისი დასასრული. დიდ ბედნიერებასაც ყოველთვის დიდი
უბედურება მოსდევს... ერთხელ მძინარე ნიას შორიდან
ჩაესმა დედის ნათქვამი: - ნია გაიღვიძე, გიო მძიმედა
დაჭრილი, ეხლა დარეკა იკამ. გოგონას თავი სიზმარში
ეგონა, მექანიკურად აკეთებდა ყველაფერს, ისიც კი არ ახსოვდა როგორ მიაღწია
საავადმყოფომდე ყველა მათი მეგობარი უკვე იქ იყო. ექიმები იმედს ვერ
იძლეოდნენ, ნია დღედაღამ იქ იყო. გიომ მხოლოდ 2
კვირა იცოცხლა, რამდენჯერმე მოეგო გონს და მხოლოდ ნიას კითხულობდა. გოგონა
განადგურებული იყო, ის მაინც იმედს იტოვებდა, რომ გიო გადარჩებოდა,
მაგრამ... ღმერთმა ის თავისთან წაიყვანა. გიოს
სიკვდილის შემდეგ ისიც ცოცხლად დაიმარხა. მას უკვე არაფერი აინტერესებდა,
მთელი დღე იჯდა და გიოს სურათებს შესცქეროდა, ყოველ წუთს იხსენებდა როცა
ის ცოცხალი იყო. დედმისმა უკვე აღარ იცოდა რა ექნა,
ხედავდა რომ შვილი ხელიდან ეცლებოდა, მაგრამ ვერაფრით შველოდა. მისი მარტო
დატოვება უკვე ეშინოდა. აი ეხლა, ამ წვიმიან დღეს
ნია გიოზე ფიქრობს, მან უკვე იცის რა უნდა ქნას. ადგა, ფურცელზე მხოლოდ
რამდენიმე სიტყვა დაწერა: - მაპატიე დეე, მე გიოსთან
მივდივარ,და... იმედია იმ ქვეყნად მაინც იქნებიან
ბედნიერნი....
| |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |