11:42 AM დარდიანი ისტორია | |
 __ გიომ აწკრიალებული ტელეფონი გახსნა და ყურზე მიიდო. __ გისმენთ! __ დილა მშვიდობისა, სალომე ვარ. შენთან შეხვედრა მინდა, შეგიძლია შემხვდე? __ სალომე აღელვებული ჩანდა. __ კი! სად და როდისს? __ გიოს მისი აღელვებული ხმა შეუმჩნეველ არ დარჩენია. __ ნახევარ საათში ვაკის პარკში მოდი, კაი? __ კაი, ნახევარ საათში მოვალ! ნახევარი საათის მერე, ორივე ვაკის პარკში, დათქმულ ადგილზე შეხვდნენ ერთმანეთს. სალომეს აღელვება სახეზეც ეტყობოდა. გიოს თავიდანვე ცუდი წინათგრძნობა ჰქონდა, მაგრამ იმას, რაც შემდეგში მოხდა, ყველაზე საშინელ ფიქრებშის კი ვერ წარმოიდგენდა. __ გამარჯობა სალომე, როგორ ხარ?... იცი როგორ მომენატრე, უშენოდ გატარებული თითოეული წამი, ჩემთვის ყველაზე დიდი სასჯელია. მიყვარხარ სალი, მიყვარხარ და სიცოცხლის ბოლომდე მეყვარები... __ გიო, ჩვენ სერიოზულად უნდა ვილაპარაკოთ და დღეს სწორედ მაგიტომ შეგხვდი, __ სალომე გაჩერდა, თავი ძირს დახარა და ისე განაგრძო, ___ და ვფიქრობ ეს ჩვენი ბოლო შეხვედრაა! __ ეს ამბავი გიოსთვის იმდენად მოულოდნელი იყო, რომ ვერაფრის თქმა ვერ მოახერხა. გონება დაებინდა, ... თავში აუვარდა და თავი საშინლად ასტკივდა. ვერაფრით ხვდებოდა, რა იყო მიზეზი იმის, რომ სალომემ ასეთი საშინელი განაჩენი გამოუტანა. ერთადერთი რეალური მიზეზი, რაც ამ განაჩენის გამოტანის მიზეზი შეიძლება გამხდარიყო, გიოს ავადმყოფობა შეიძლება ყოფილიყო, მას დიაბეტი (შაქარი) ჰქონდა. მაგრამ გიო ამას გამორიცხავდა, რადგან სალომემ ამის შესახებ დიდი ხნის წინ შეიტყო. სალომე რაღაცას ლაპარაკობდა, მისთვის რაღაცის დამტკიცებას ცდილობდა, მაგრამ გიოს მისი სიტყვები არ ესმოდა, ის ფიქრებში ეძებდა ამ ყველაფრის რეალურ ახსნას, ფიქრებიდან კი თავს წამომდგარი, ახალგაზრდა მამაკაცის ხმამ გამოაფხიზლა. __ მეგობარო, გამოფხიზლდი, მგონი შენ გელაპარაკებიან! __ მის ხმაში ცინიზმი, იმდენად შესამჩნევი იყო, რომ გიომ მისთვის ჭკუის სწავლება გადაწყვიტა. წამოდგომა დააპირა, მაგრამ ძალა არ ეყო ამისთვის, მერე სალომეს შეხედა და კითხვით მიმართა. __ ეს ვინ არის? __ სალომემ თავი ძირს დახარა და ისე უპასუხა. __ ჩემი შეყვარებული! __ მერე წამოდგა და წასასვლელად მოემზადა, მაგრამ გიომ შეაჩერა __ როგორც შეყვარებულს, მე ღეს ბოლოჯერ გხვდები. სანამ დაგემშვიდობები, ერთი სათხოვარი მაქვს შენთან და ძალიან გთხოვ უარის ნუ მეტყვი, არ მინდა ამის გარეშე წავიდე შენგან! არა გიო, ძალიან გთხოვ ნურაფერს ნუ მთხოვ, მე შენ ისედაც დიდი ტკივილი მოგაყენე. ვიცი რის თხოვნასაც აპირებ და მაგ სურვილს ვერ შეგისრულებ, ყველაფერი ისე დარჩეს როგორც არის! __ შებრუნდა და სწრაფი ნაბიჯებით გაეცალა იქაურობას, რათა მისთვის თვალზე მომდგარი ცრემლი არავის შეემჩნია. ამ ამბის მერე სამი წელი გავიდა. გიო სალომეს ცხოვრებაში აღარ გამოჩენილა. სალომემ სკოლა დაამთავრა, სასწავლებელშიც ჩააბარა და ახლა მეორე კურსის სტუდენტი იყო. სალომეს პატარა და, თეკოც იმავე სასწავლებელში სწავლობდა. ორივე ხშირად ლაპარაკობდა გიოს ასეთ მოულოდნელ გაუჩინარებაზე, არცერთს არ ეგონა, ეს ამბავი მასზე ასეთ ზემოქმედებას თუ მოახდენდა. ერთ ხანს ფიქრობდნენ, თავი ხომ არ მოიკლაო. ეს ფიქრი არცერთს მოსვენებას არ აძლევდა, განსაკუთრებით კი სალომეს, მიუხედავად ყველაფრისა, გიო მათ ოჯახში ხომ ყველას უყვარდა. არანაკლებ განიცდიდა სალომეს ...ც მის მოულოდნელ გაუჩინარებას, მაგრამ მას მერე რაც გადაწყვიტეს გიოს ოჯახს დაკავშირებოდნენ და გაერკვიათ მისი ბედი, ეს ეჭვები საბოლოოდ დაიმსხვრა, თუმცა არც მის ოჯახთან დაკავშირების შემდეგ მიუღიათ დამამშვიდებელი ინფორმაცია. გიოს დამ უთხრათ, რომ გიო სამი წლის წინ, ყველასთვის მოულოდნელად გაუჩინარდა და მას მერე აღარავის უნახავს. რაღაც დროის განმავლობაში ტელეფონზე რეკავდა, ოჯახის წევრებს კითხულობდა და ერე ისევ უჩინარდებოდა თვეობით. იმ ამბის გაგებამ, რომ გიო ცოცხალი იყო, გარკვეულწილად შვება მოჰგვარათ, მაგრამ სადარდებელი რჩებოდა ის თუ სად იყო გიო, რას აკეთებდა და რატომ ვერ ახერხებდა ოჯახის წევრებთან ხშირად დარეკვას. გარდა ამისა, სალომე ამის შესახებ არავის არაფერს ეუბნებოდა, მაგრამ გრძნობდა რომ გიო მტელი გულით უყვარდა, ენატრებოდა და რაც უფრო მეტი დრო გადიოდა, მით უფრო უჭირდა ამის დამალვა. მასთან შეხვედრის და დამშვიდობების ბოლო დღესაც, არავინ იცის როგორ სტკიოდა გული და როგორ გაუჭირდა იმის თქმა, რამაც ორივეს მოუკლა გული და ორივეს დიდი ტკივილი მიაყენა. ერთ დღეს კი... იმ დღეს ერთი ჩვეულებრივი დღე გათენდა, სალომე და თეკო ჩვეულებისამებრ სასწავლებელში წავიდნენ. დღემ ჩვეულებრივ ჩაიარა, ლექციები დამთავრდა და ორივე, დაქალებთან ერთად სახლში დაბრუნებას აპირებდნენ. გარეთ გამოსულებს ყურადღება არ მიუქცევიათ, ეზოში გერძელ სკამზე მჯდომი ახალგაზრდისთვის, რომელიც დაჟინებულ მზერას არ აცილებდა. ახლოს ჩავლისას ახალგაზრდამ მორიდებით მიმართა გოგონებს. __ უკაცრავად, ხომ ვერ მეტყვი სად შეიძლება სალომე და თეკო ბოჭორიშვილების ნახვა? __ სწორედ ამ დროს დარეკა სალომეს ტელეფონმა, ახალგაზრდის კითხვისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, ტელეფონი გახსნა და უპასუხა. თეკოს კი უყურადღებოდ არ დაუტოვებია მისი კითხვა. შებრუნდა რათა კითხვაზე პასუხი დაებრუნებინა და გაკვირვებისგან ადგილზე გაშეშდა. საკუთარ თვალებს არ უჯერებდა, მის წინ გაღიმებული სახით გიო იდგა, გიო რომელიც ამ სამ წელიწადს საგრძნობლად შეეცვალა, ასაკი მომატებოდა, თმებში ხშირი ჭაღარა შერეოდა, შუბლზე ნაოჭები მომატებოდა და ხმაც საგრძნობლად შესცვლოდა. გაოგნებულმა თეკომ ინსტიქტურად წარმოსთქვა რამდენიმე სიტყვა. __ გიო ეს მართა შენ ხარ? __ სალომე ამ სახელის გაგონებაზე ახალგაზრდისკენ შემობრუნდა, ნანახმა იმდენად გააკვირვა, რომ ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა, ასფალტზე დაეცა და ნაწილებად დაიშალა. __ კი, მართლა მე ვარ. __ ჩამწვარი სიგარეტი შორს მოისროლა და ხელები გაშალა, __ არ მომესალმებით? __ თეკომ თვალზე მომდგარი ცრემლის შეკავება ვეღარ შესძლო, ჩუმად აქვითინდა, გიოსკენ გაიწია და მხურვალედ ჩაიკრა გულში, იგივე მოიმოქმედა სალიმაც. __ შეცვლილხართ! __ გიომ ჯერ თეკო შეათვალიერა, მერე სალომე. __ ორივე უფრო გალამაზებულხართ! __ ცოტა ხანს გაჩერდა. __ ორივეს გილოცავთ ჩაბარებას, სასწავლებელიც ისე დაგემთავრებინოთ როგორც სკოლა დაამთავრეთ, წარმატებით! მართალია მოგვიანობეით, მაგრამ იმედია მაპატიებთ, უფრო ადრე ვერ მოვახერხე. __ გიომ მისთვის მისთვის აქამდე უცნობი გოგოებისკენ გადაიტანა მზერა. __ თქვენს დაქალებს არ გამაცნობთ? __ ეს ანია, __ თეკომ ხუჭუჭა, ქერა თმიან გოგოზე მიანიშნა, __ ეს კი მაკა. __ მის უკან მდგომ შავთმიან და ცისფერთვალება გოგოზე მიუთითა. __ სასიამოვნოა! __ გიომ ჯერ ერთს, მეერე მეორეს ჩამოართვა მორიდებით ხელი, __ მე გიორგი ვარ! __ მერე თეკოს შეხედა და ჰკითხა, __ სახლში აპირებთ წასვლას? __ თეკომ თანხმობის ნიშნად, თავი დაუკრა. __ მაშინ, თუ წინააღმდეგი არ იქნებით, გაგაცილებთ. __ კაი. __ თეკომ მკლავი მკლავში გაყარა და გასასვლელისკენ გაემართა. __ დიდი ხანია არ მინახიხარ და ჩემთვის ბევრი რამის ახსნა მოგიწევს! __ თეკომ გაბრაზებული ბავშვის სახე მიიღო და მუცელში, იმის ნიშნად რმ მასზე მართლა ნაწყენი იყო, მუშტი წაჰკრა, გიოს გაეცინა. __ რა არის ასახსნელი, არც არაფერი. ეს წლებიც ისეთივე ცარიელი და არაფრის მომტანი იყო, როგორც სხვა დანარჩენი! __ გიო გაჩერდა და უკან ჩამორჩენილ გოგოებს თვალი შეავლო, __ მოიცა დაველოდოთ, სირცხვილია. __ ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო და მოუკიდა. __ შეცვლილხარ გიო. ამას სერიოზულად გეუბნები. შენში ვეღარ ვხედავ იმ მხიარულ ბავშვს, რომელსაც სამი წლის წინ ვიცნობდი. __ თეკომ ბოლო სიტყვები დანანაბით ჩაილაპარაკა. ამასობაში უკან ჩამორჩენილი გოგოებიც წამოეწივნენ და გზა განაგრძეს. __ ის გიო, ვისაც შენ იცნობდი, წელიწად ნახევრის წინ წარსულს ჩაბარდა, მოკვდა და უცხო მიწაზე დაიმარხა, იქ სადაც უნდა დამარხულიყო. __ სად იყავი ეს წლები, არსად რომ არ ჩანდი? __ სალომეს ხმა, გიომ მთელი ამ დროის განმავლობაში პირველად გაიგო. __ წელიწად ნახევარი აქეთ-იქით ხეტიალში გავატარე. ყველაფერი კი იმთ დაიწყო, რომ ღამე გზა აბნეული მე და ჩემი ძმაკაცი, ნასვამები ვიღაცის მანქანაში აღმოვჩნდით. მეორე დღეს კი ყველასთვის მოულოდნელად, სომხეთში ამოვყავით თავი. ფული კაპიკი არ გვქონდა, იმ კაცმა რომელიღაც სოფელში ჩამოგსვა და წავიდა. ისიც კი არ ვიცოდით საიდან მოვედით და სად უნდა წავსულიყავით. ჩემს ძმაკაცს ტელეფონი ჰქონდა, ის გავყიდეთ და იმდენი მოვაგროვეთ, რომ ერევნამდე ჩავედით. სამუშაო ვიშოვეთ და ცოტა ფული ვიშოვეთ, სახლში დაბრუნებას ჯერ არ ვაპირებდით. მერე გაგვაგებინეს, რომ რუსეთში უნდა გავეგზავნეთ სამუშაოთ, ჩემმა ძმაკაცმა უარი თქვა და სახლში დაბრუნდა, მე კი დავთანხმდი. სამი თვე სომხეთში, ექვსი თვე კი რუსეთში გავატარე. მერე იქიდან აფრიკაში გაგვაგზავნეს, ხალხი უნდა მოგვეძებნა, იაფფასიანი მუშახელი. ასეთი ხალხი კი ბევრი აღმოჩნდა იქ. მე ისეთ კომპანიაში დავიწყე მუშაობა, სადაც რუსი ბიზნესმენები ხალხს მუშახელის სახით "უკვეთავდნენ” და კაპიკების სანაცვლოდ, ოცდაოთხი საათი ამუშავებდნენ, აფრიკელები კი ზედგამოჭრილი ხალხი იყო საამისოდ. ორი თვე გავატარე აფრიკაში. ერთი ქვეყნიდან მეორეში გადავდიოდი, ორი თვის მერე უკან უნდა დავბრუნებულიყავით, მაგრამ მე აღარ მინდოდა უკან დაბრუნება, გამომგზავრების წინა საღამოს გავიპარე და იტალიაში გადავედი. თერთმეტი თვე იყო გასული რაც სახლიდან წავედი და ჩემი გაუჩინარების შესახებ, არავი არაფერი იცოდა. არავისთან დამირეკია და არავის შევხმინებივარ, მაგრამ არცერთი წუთით არ დამვიწყებია არავინ! არავისთან არ მინდოდა ურთიერთობა მქონოდა, რომ ჩემში იმ "გიოს” მოკვლა მინდოდა, რომელსაც თქვენ იცნობდით. შვიდი თვის მერე, იტალიიდან საფრანგეთში გადავედი, "გიოც” იქ მოკვდა და იქვე დავასაფლავე, ელიზეს მინდვრებზე, ეიფელის კოშკის ძირში. იქ სადაც ყველაზე ბედნიერი ხალხი იყრის თავს, იქ სადაც ყველა ნახავს მის საფლავს, იქ სადაც მსოფლიოში ყველაზე დიდი და ძლიერი სიყვარული სუფევს. ეს ის ადგილია სადაც "გიო” წყნარად იქნება, გაიგებს ნამდვილი სიყვარულის ფასს. მის საფლავზე, რამდენიმე ენაზე წარწერა გავაკეთებინე და ზედ მისი დაწერილი რამდენიმე ლექსი დავაწერე. ის თავისებური ადამიანი იყო, თავის გენია ჰქონდა, თავისებურად აზროვნებდა. ამიტომ იყო, რომ ამ ქვეყნად ვერავინ ვერ გაუგო. ! ამბობენ, ადამიანი გენიოსი მისი სიკვდილის მერე ხდება და მის ნიჭს მერე აფასებენ, ვიდრე მისივე სიცოცხლეშიო. გავა დრო და ოდესმე ალბათ კიდევ დავბრუნდები "გიოს” საფლავზე, გავიგებ, როგორი შთაბეჭდილება მოახდინა მისმა ლექსებმა ხალხზე და მერე შევაფასებ, ის მართლა გენიოსი იყო თუ არა და ჰქონდა თუ არა მას უდიდესი სიყვარულის ნიჭი, რამაც სიკვდილის პირას მიიყვანა. __ გიო ცოტა ხანს გაჩერდა, ჩამწვარი სიგარეტი გადააგდო და კოლოფიდან ახალი ღერი ამოაძვრინა. __ მისი დასაფლავების დღეს, ჩემთან ერთი მოხუცი კაცი მოვიდა. ჭაღარა თმა და ჭაღარა წვერი ჰქონდა. თავიდან ისიც ჩვეულებრივი ტურისტი მეგონა. დღესაც არ ვიცი ვინ იყო და საიდან გაჩნდა იქ, მაგრამ რაც იმან მითხრა არასდროს დამავიწყდება. "გიო” დავასაფლავე დ აუკან დაბრუნებსა ვაპირებდი, მაშინ გამომეცხადადა, ქართულად მკითხა, რით დაიღუპაო. გამიკვირდა, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია, ვიფიქრე ქართველია, ჩემი ლაპარაკი მოისმინა და ჩემი ამბის გასაგებად მოვიდა მეთქი. ვუპასუხე სიყვარულმა დაღუპა და აქ სწორედ მაგიტომ ვასაფლავებმეთქი. მკითხა დარწმუნებული ხარო, ვუპასუხე კი მეთქი, მერე მითხრა, "ელიზესმინდვრები, ეიფელის კოშკი, ეს ის ადგილია სადაც სიყვარულის, ამ დიდ გრძნობის მთავარი ხაზი გადის, სიყარული კი ძალაა, რომელიც ...მიწას იჭერსო!” მერე გაჩერდა, შემობრუნდა, თვალებში ჩამხედა და განაგრძო, "ელიზეს მინდვრები, მთელს მსოფლიოში ერთადერთი ადგილია სადაც სასწაულები ხდება, სადაც მკვდრეთით აღსდოგა შესაძლებელია და ამას ვიღაცის მონაჭორს კი არ გეუბნები, არამედ იმას, რაც ჩემი თვალით მაქვს ნანახი, მაგრამ ამისთვის ის ადამიანი მართალი და წრფელი სიყვარულით უნდა იყოს მკვდარი. მე ვერ შეგპირდები, რომ ეს აუცილებლად მოხდება და ის აუცილებლად გაცოცხლდება, ის შეიძლება დაბრუნდეს, მაგრამ ეს ერთადერთ შემთხვევაში მოხდებაო!” შებრუნდა და წავიდა, ვკითხე რა შემთხვევაში შეიძლება მოხდეს ეს მეთქი, მიპასუხა, " გავა დრო და მიხვდებიო!” ამის მერე ის კაცი აღა მინახავს. ამ ამბის მერე, საფრანგეთში ვეღარ შევძელი გაჩერება, ისევ იტალიაში დავბრუნდი. იქ ერთმა ქართველმა კაცმა შემიფარა. საკუთარი ღვინის ბიზნესი ჰქონდა. წელიწადზე მეტი იქ ვიყავი, მერე საქართველოშიც წამოიწყო ღვინის ბიზნესი და მე აქ გამომგზავნა, თვითონ კი ისევ იქ დარჩა. ორი თვეა რაც ჩამოვედი. რაღაც პრობლემები მქონდა და მხოლოდ დღეს მოვიცალე თქვენთან შესახვედრათ! __ გიომ საუბარი დაასრულა. __ ჩემზე ამდენი რამ მოგიყევით, ეხლა ცოტა თქვენზეც მიამბეთ, როგორ... __ ამასობაში სალომეს და თეკოს სახლს მოახლოვებოდნენ. გიომ სალომეს სახეზე ცრემლები შეამჩნია და გაკვირვება არ დაუმალავს. __ სალომე რატომ ტირიხარ? __ მაგრამ სალომეს ხმა არ გაუცია, თვალებზე ხელები აიფარა და სადარბაზოს კიბეებს აუყვა. __ სალომე... __ გიოს უნდოდა უკან გაჰყოლოდა, მაგრამ თეკომ არ მისცა ამის საშუალება. __ შეეშვი გიო, არ ღირს უკან გაყოლა. __ თეკომ მკლავში ხელი მოჰკიდა. გიო გაჩერდა. რამდენიმე წამის განმავლობაში ნერვიულად ათამაშებდა თითებში ჩარჩენილ ამწვარ სიგარეტს. __ კაი. იქნებ შესძლო და დააწყნარო. მე ამ გოგოებს გავაცილებ და წავალ. __ გიო ისევ გაჩერდა, თავი ზევით ასწია, თეკოს თვალებში ჩახედა და ჰკითხა, __ იქნებ არ იყო საჭირო თქვენს ცხოვრებაში ჩემი ხელახლა გამოჩენა? __ რა სისულელეა... ეგ აზრი ამოიგდე თავიდან. შენ ყოველთვის სასურველი სტუმარი ხარ ჩვენს ოჯახში, აი ნახავ ...ჩემსაც როგორ გაუხარდება შენი დაბრუნება. __ თეკომ გოგოებს შეხედა და განაგრძო, __ ამ გოგოებს მიცილება აღარ სჭირდებათ, ისინიც აქ ცხოვრობენ. __ მადლობა გადაუხადა მოცილებისთვის, დაემშვიდობა და ისიც კიბეებს აუყვა, მაკამ და ანიმაც მადლობა გადაუხადეს, დაემშვიდობნენ დასახლისკენ შებრუნდნენ, გიოს გულში კი მიძინებულმა გრძნობამ დაიწყო ხელახლა გამოღვიძება, რაც შიშის ზარს სცემდა. * * * * * * * * * * ამ ამბის მერე, გიო ისევ გაუჩინარდა. თითქმის სამი თვე იყო გასული, ის კი არსად ჩანდა. იმ დღეს ისე მოულოდნელად გამოჩნდა და გაუჩინარდა სალომეს ცხოვრებაში, თითქოს მოჩვენება ყოფილიყო. მაგრამ სალომე იმედს არ ჰკარგავდა და ბოლომდე სჯეროდა იმის, რომ გიო კიდევ დაბრუნდებოდა და იმ დღეს ყველა ტანჯვას ბოლოს მოუღებდა, ან პირიქით, ყველაფერი გაუარესდებოდა. ყოველ შესვენებაზე, გარეთ გამოსული, პირველი იმ სკამისკენ იყურებოდა, სადაც სამი თვის წინ მოულოდნელად გამოჩენილი გიო იჯდა. დღის ბოლოს სახლისკენ მიმავალიც იმაზე ოცნებობდა, რომ აუცილებლად გამოჩნდებოდა, გულში ჩაიკრავდა და ეტყოდა, რომ სიგიჟემდე უყვარდა, რომ მის გარეშე სიცოცხლე აღარ შეეძლო და ბოლოს მოუღებდა მის ტანჯვას, მაგრამ უშედეგოდ, გიო არსად ჩანდა. სახლში მისული კი ოთახში იკეტებოდა და საათობით ტიროდა. იმ დღეს სალომე ცუდათ გახდა, ნერვიულობას გაციებაც დაემატა და წამოდგომა და სასწავლებელში წასვლა ვეღარ შესძლო. თეკომ წასვლისას დის ოთახში შეიარა, დაემშვიდობა და წავიდა. ერთ-ერთ შესვენებაზე გარეთ გამოსული დაქალებთან საუბრობდა, როდესაც მასთან მისი კურსელი, ვაჟა გუჯეჯიანი მივიდა. __ თეკო, შენთან სალაპარაკო მაქვს! __ მაპატიე ვაჟა, დღეს არ შემიძლია. გპირდები ხვალ, ან ზეგ აუცილებლად შეგხვდები და რაზეც გინდა იმაზე ვისაუბროთ. __ შენ არავინ გეკითხება! წამხვალ და ვილაპარაკებთ, ისედაც დიდი ხანი გელოდე. __ ვაჟა თეკოს უარმა აშკარად გააღიზიანა. __ არა ვაჟა, დღეს არა, ხომ გითხარი დღეს არ შემიძლია. ხვალ ან ზეგ ვილაპარაკოთ. __ ხვალ უკვე ჩემი ცოლი უნდა იყო! __ ვაჟამ ირონიულად ჩაიცინა, მერე ხელი მაჯაში მოკიდა და გასასვლელისკენ დაუპირა წაყვანა. __ ხელი გაუშვი! __ ზურგს უკან მკაცრი ტონით ნათქვამი სიტყვები ჩაესმა. თეკოს ხელი გაუშვა და შემოტრიალდა. მის წინ სრულიად უცნობი მამაკაცი იდგა, რომელსაც ყინულივით ცივი თვალები ჰქონდა __ გიო აქ საიდან გაჩნდი? __ თეკოს გიოს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა. __ შენ ვინ ხარ? __ ვაჟამ უცნობი, გამომცდელი თვალებით შათვალიერა. __ ეს პირველი და უკანასკნელი უნდა იყოს შენთვის! __ გიოს ხმის ტონი და მზერა არ შეუცვლია. __ შენ ვინ ხარ, ჩემს შეყვარებულთან შეხვედრა და საუბარი ამიკრძალო?... ჩემი გოგოა და... __ ვაჟას კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ გიომ არ დაასრულებინა. __ შენი?... ხომ ვერ მეტყვი რომელ ლატარიაში მოიგე? იქნებ მეც გამიმართლოს და მეც მოვიგო. __ გიომ ცინიკური მზერა ესროლა, ვაჟას არ ესიამოვნა მისი დამცინავი ტონი და ხმას აუქია. __ შენ აზრზე ხარ ვის ელაპარაკები?... ეს გოგო მე მიყვარს და შენ არავი გეკითხება მე როგორ მოვექცევი! __ ვაჟამ იმხელაზე იყვირა, რომ მთელს სასწავლებელს მოედო მისი ყვირილი და სეირის მოყვარულებიც უმალ მოგროვდნენ. გიო რამდენიმე წამის განმავლობაში ჩუმად იდგა და გამყინავი თვალებით ბურღავდა ვაჟას. ბოლოს, იმაში დარწმუნებულმა, რომ მისმა მზერამ რაღაც გავლენა მოახდინა ვაჟას ფსიქიკაში, ტუჩები ყურთან მიუტანა და ჩუმად ჩასჩურჩულა. __ არ ვიცი და არც მაინტერესებს ვინ ხარ! შენ ჩემთვის ერთი ჩვეულებრივი მოკვდავი ხარ! __ ვაჟას, მისმა გამყინავმა ხმამ და არაპირდაპირმა მუქარამ შიშის ზარი დასცა, მთელს სხეულში ჟრუანტელმა დაურბინა და შესამჩნევად აკანკალდა. გიო თეკოს მიუახლოვდა, ხელი მოხვია და ხმამაღლა განაგრძო. __ ყველას გასაგონად ვამბობ, ეს გოგო ჩემი დაა! დღევანდელი შემთხვევა პირველი და უკანასკნელი უნდა იყოს, დღეის შემდეგ არავინ აღარ აწყენინოს თეკოს, სალომეს და მათ მეგობრებს. მე ვერავის დავუშლი მის შეყვარებას და მასთან სიახლოვეს, მაგრამ არა ისე, როგორც ვაჟა ცდილობდა მისი სიყვარულის მოპოვებას, ეს ყველას ძვირად დაგიჯდებათ! __ ბოლო სიტყვები კბილებს შუა გამოსცრა. ამ სიტყვებმა ყველა მიახვედრა, რომ მისი ნათქვამი ანგარიშგასაწევი იყო და ამ სიტყვების უკან, უდიდესი ძალა იმალებოდა. იქ შეკრებილ ახალგაზრდებს თვალი შეავლო და ყველას გასაგონად იკითხა, _ ყველაფერი გასაგებია? __ მაგრამ ხმის ამოღება ვერავინ ვერ შესძლო. __ ამბობენ, დუმილი თანხმობის ნიშანიაო, ესეიგი ყველასთვის ყველაფერი გასაგებია, ძალიან კარგი. __ მერე შებრუნდა, ვაჟას მიუახლოვდა და უთხრა. __ შენ დღეს იმან გადაგარჩინა, რომ არ ვიცი, თეკოს უყვარხარ თუ არა, ამიტომაც დამთავრდა შენთვის ყველაფერი სასიკეთოდ. __ გაჩერდა და სიგარეტს მოუკიდა. თეკოს შეხედა, რომელიც მათგან მოშორებით იდგა და მათი საუბარი არ ესმოდა. რამდენიმე ღრმა ნაფასი დაარტყა, მერე ვაჟას შეხედა თვალებში და განაგრძო, __ მე შემიძლია ამ ამაბავს აქვე დავუსვა წერტილი და საბოლოოდ ჩამოგაშორო მას, მაგრამ არა! ერთ შანსს მოგცემ შენი შეცდომის გამოსასწორებლად, ამას როგორ მოახერხებ, შენ უნდა მოიფიქრო! არამგონია თეკოს უყვარდე, წინააღმდეგ შემთხვევაში, უარს არ გეტყოდა საუბარზე, და თუ მართლა არ უყვარხარ, ის არც არასდროს შეგიყვარებს. ამიტომ გირჩევ დაანებო თავი, დაივიწყე! ეს შეიძლება ისევ შენთვის აღმოჩნდეს დამღუპველი, მეორედ ერთ მაღალ სიტყვასაც აღარ შეგარჩენ... წადი! __ გიომ საუბარი დაასრულა, შებრუნდა და თეკოსკენ გაემართა. ვაჟა რამდენიმე წამის განმავლობაში ჩუმად უყურებდა თეკოსკენ მიმავალ გიოს, მერე შებრუნდა და წავიდა. თეკოს, გიოს სახის დანახვისას გაკვირვება არ დაუმალავს. ის გიო, რომელიც რამდენიმე წუთის წინ, გაქვავებული სახით და გამყინავი მზერით იდგა მის წინ, სადღაც გამქრალიყო. მის თვალებში მრისხანება სევდას და ნაღველს შეეცვალა. __ მთელი ჩემი ცხოვრება, "ნაძალადევი” სიყვარულის წინააღმდეგი ვიყავი, ამიტომაც გავქრი სალომეს ცხოვრებიდან. __ გაჩერდა, თეკოს თვალებში შეხედა და კითხვით მიმართა, __ გიყვარს? __ არა, რა სისულელეა. უბრალოდ მეგობრები ვიყავით. ორი თვის წინ მითხრა მიყვარხარ და შენიდანაც იგივე უნდა მოვისმინოო. ვუთხარი, როგორც მეგობარს, გაფასებ და პატივს გცემე მეთქი, მაგრამ როგორც ასეთი, მიყვარდე, ან რაიმე იმედი მოქცე, მომავალში შეგიყვარებ, მაგის იმედი ნუ გექნება მეთქი. __ რა რეაქცია ჰქონდა? __ გაიცინა და მითხრა, შენ არავინ გეკითხება გიყვარვარ თუ არა, მთავარია მე მიყვარხარო. მერე ისიც მითხრა, შენ მარტო ჩემი ხარ და ჩემი გახდებიო, ვიფიქრე ხუმრობსმეთქი, მაგრამ... __ თეკოს აღარ დაუმთავრებია. __ ნუ გეშინია. ესეთი რამ, დამიჯერე მომვალში აღარ განმეორდება. თუ განმეორდა, იცის რაც მოუვა. მიხვდა, რომ არ ვხუმრობ! __ გიო გაჩერდა, თეკოს შეხედა და უთხრა, __ თეკო სალაპარაკო მაქვს. __ წამოდი სკამზე ჩა,ოვსხდეთ. __ თეკო შებრუნდა და ხის ქვეშ მდებარე, გრძელი სკამისკენ გაემართა. __ გისმენ! __ თეკო, სასწაულების გჯერავს? __ თეკომ პასუხად მხოლოდ მხრები აიჩეჩა. __ არ გჯერავს ხო?... აქამდე არც მე მჯეროდა, მაგრამ ისეთი რაღაც მოხდა, რომ მინდა, არ მინდა უკვე მჯერავს. __ აღარ იტყვი რა მოხდა? __ თეკოს ასეთი საუბრის დაწყება არ მოეწონა. ვერც იმას ხვდებოდა რის თქმა უნდოდა ამით. გიომ თავი ძირს დახარა, არაფრის მთქმელ მიწასა ჩააშტერდა და განაგრძო. __ გახსოვს ჩვენი ბოლო შეხვედრის დროს, რომ მოგიყევი ჩემი აქეთ-იქით მოგზაურობის ამბავი? __ თეკოს შეხედა, მან თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია. __ ის თუ გახსოვს "გიოს” სიკვადილს ამბავი რომ მოგიყევი? __ თეკომ ამჯერადაც თავი დაუქნია. __ მაშინ ვთქვი, "გიოს” დაკრძალვის დღეს, უცნობი კაცი მოვიდა და მითხრა, რომ შესაძლებელი იყო მისი მკვდრეთით აღსდგომა, და ეს ერთადერთ შემთხვევაში მოხდებოდა. მას მერე თითქმის ორი წელი გავიდა და მხოლოდ ეხლა მივხვდი, რას შეეძლო მისი გაცოცხლება. ეს მაშინ მოხდებოდა, როცა "გიო” იგრძნობდა ნამდვილ სიყვარულს, სიყვარულს მაგრამ არა რიგითი გამვლელის, არამედ სიყვარულს იმის, ვინც სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა, და შენ კარგად იცი ვინც არის ეს ადამიანი! __ ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო, მოუკიდა და განაგრძო. __ ის გაცოცხლდა, გაცოცხლდა მხოლოდ იმიტომ, რომ მან იგრძნო იმ ადამანის სიყვარული, სხვა შემთხვევაში ის ვერ გაცოცხლდებოდა! __ როგორც მივხვდი, "გიო” რომელიც შენ პარიზში დამარხე, შენი სიყვარული იყო. სახელი "გიო” კი პირობითად დაარქვი? __ გიოს არაფერი უპასუხია, მაგრამ თეკოსთვის ყველაფერი ნათელი იყო. __ რა იცი რომ გაცოცხლდა? __ ვიცი თეკო, ვიცი. ის ისევ ჩემშია, ისევ მღრღნის შიგნიდან, მოსვენებას არ მაძლევს. არ შემიძლია იმის ენით გადმოცემა, რასაც განვიცდი... ეს სასინელებაა, და ამ დროს სასიამოვნოც... __ რატომ არ ეუბნები? ან ის რა იყო, მოჩვენებასავით რომ გამოჩნდი და გაქრი ისევ? __ ჩვენი ბოლო შეხვედრის მერე, აღარ ჩავთვალე საჭიროდ გამოჩენა... აღარ მინდოდა მისთვის გული მეტკინა... თეკოსთან საუბრის შემდეგ, თითქმის სამი კვირა იყო გასული. თბილისში ციოდა და საშინლად წვიმდა. გიო თბილისიდან სოფელში აპირებდა დაბრუნებას. ის იყო რუსთაველის უკან მოტოვებას აპირებდა, რომ საპირისპირო მხრიდან მომავალი სალომე შენიშნა. მანქანის სარკეში გაიხედა, უკნიდან მანქანა არ მოსდევდა, არც საპირისპირო მხრიდან იყო მოძრაობა. გაზის სატერფულს ბოლომდე დააწვა და მანქანა საბურავების წივილით მოსწყვიტა ასფალტს, ადგილზე რკალი შემოხაზა და საპირისპირო მიმართულებით გაუყვა გზას. სალომეს, მუქი ლურჯი "ბმვ”-ს დანახვამ, რომელიც მის ფეხებთან გაჩერდა, შიში მოჰგვარა, მაგრამ მას შემდეგ რაც მანქანიდან გიო გადმოვიდა, შიში სიხარულმა შეცვალა. __ სალი, ამ წვიმაში აქ რას აკეთებ? __ გიომ მანქანის კარები გახსნა და მანქანაში ჩასვა, მერე თვითონაც მანქანას შემოუარა და საჭეს მიუჯდა. __ მასწავლებელთან ვიყავი. ხომ იცი თუ არ ისწაცლი, დღევანდელ ცხოვრებაში ძნელია რამეს მიაღწიო. __ მანქანის სალონში გამეფებულმა სითბომ და მყუდრო გარემომ, სასიამოვნო შეგრძნება მოჰგვარა. გიომ მანქანის ძრავა ჩართო და სალომეს სახლისკენ გაემართა. სახლამდე მისვლას, თითქმის თხუტმეტი წუთი დასჭირდა. მთელი ამ დროის განმავლობაში, ხმა არცერთს არ ამოუღია. ერთმანეთისთვი ბევრი რამ ჰქონდათ სათქმელი, მაგრამ ვერცერთი ვერ ახერხებდა საუბრის დაწყებას. მანქანა კორპუსს მიუახლოვდა და სადარბაზოსთან შეჩერდა. წვიმამ უფრო მოუმატა და მსხვილი წვეთებით ეხეთქებოდა მანქანის მინას. __ მოიცადე, ცოტა გადაიღოს და მერე აგაცილებ სახლში, ეხლა დასველდები. __ ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო, მაგრამ გადაიფიქრა მოწევა, სალომეს შეწუხებას მოერიდა. გრძნობდა ეხლა საუკეთესო დრო იყო ყველაფრის სათქმელად და გასარკვევად, მაგრამ საუბრის დაწყებას ვერ ახერხებდა. ბოლოს მანქანის მინას შეხეთქებულ წვიმის წვეთებზე შეაჩერა მზერა და დაიწყო. __ იცი რატომ წვიმს ესე ძლიერად?... იმიტომ, რომ ზეცას პირი არა აქვს და თავის სათქმელს წვიმის წვეთებით გვეუბნება, წვეთებით რომელიც მისთვის ცრემლებია. ხედავ დღეს ძალიან წვიმს, ზეცა ბევრ ცრემლ ღვრის, ესეიგი სადარდებელიც ბევრი აქვს. __ შენ გააქვს სათქმელი? __ სალომემ ეს სიტყვები ისე წარმოსთქვა, არც დაფიქრებულა, მაგრამ არ უნანია, რადგან ისიც ხვდებოდა, ყველაფერი დღეს უნდა გარკვეულიყო. __ სალომე, გულახდილად მიპასუხე... გიყვარვარ? __ გიო შებრუნდა და თვალებში ჩახედა, თითქოს ცდილობდა მის თვალებში იმის დანახვას, რაც შემდგომში საუბრის გაგრძელების საშუალებას მისცემდა. სალომე რამდენიმე წუთის განმავლობაში ჩუმად უყურებდა გიოს თვალებში, მერე უკან გადაიწია, მანქანის სავარძელს მიეყრდნო და აცრემლებული თვალები მოწმინდა. __ კი გიო. სიგიჟემდე მიყვარხარ! __ გიო შებრუნდა და მანქანის სავარძელს მიეყრდო, ნერვებს ვეღარ გაუძლო, კოლოფიიდან სიგარეტი ამოაძვრინა და აკანკალებული ხელით მოუკიდა. __ მე ვიცი, რომ შენ შეყვარებული არასდროს გყოლია, ჩემს გარდა. ის ბიჭიც, პარკში რომ გამაცანი, შენი საუკეთესო მეგობარი იყო და არანაირი გრძნობა არ გაკავშირებდათ ერთმანეთთან, მეგობრობის გარდა. დღემდე ვფიქრობ და ვერ მივმხვდარვარ, რატომ მკარი ხელი? რაცომ მიეცი საშუალება ჩვენს შორის უსასრულო ლოდინი ჩამდგარიყო? __ მეშინოდა მაშინაც და ეხლაც მეშინია... __ გეშინია?... კი მაგრამ ვისი, ან რისი? __ გიოს წარმოდგენა არ ჰქონდა რა შეიძლება ყოფილიყო სალომეს შიშის მიზეზი. __ შენი დაკარგვის! __ ჩემი დაკარგვის? __ გიო იმდენად გააოცა სალომეს ნათქვამმა, იფიქრა მომესმაო. __ შენი საქციელით უკვე დამკარგე სამი წლის წინ, თუმცა დღემდე გაუგებარია, რატომ და რისთვის, მითუმეტეს თუ გიყვარდი. დღეს კი მეუბნები მეშინოდაო. მაშინ მეგონა ჩემი ავადმყოფობა იყო ჩვენი დაშორების მიზეზი, მაგრამ ვიცი რომ გიყვარდი და ამის შესახებაც იცოდი, ამიტომ გამოვრიცხე ეგ ვერსია. __ გიო გაჩერდა, ღრმად ამოისუნტქა და განაგრძო. __ სალომე, მინდა ვიცოდე რეარული მიზეზი, რის გამოც ჩვენს სიყვარულზე უარი სთქვი, რამ შეგაშინა? სალომე რამდენიმე წუთის განმავლობაში იყო ჩუმად და ძალას იკრეფდა, რომ ყველაფერი დაწვრილებით მოეყოლა. გიო მოთმინებით ელოდა როდის დაიწყებდა საუბარს და ყველაფერს ფარდა აეხდებოდა. ხვდებოდა რაღაც სერიოზულის სათქმელად ემზადებოდა და ძალას არ ატანდა. __ ვიცი ამ ყველაფრის შემდეგ, რასაც დღეს ჩემგან მოისმენ, შეიძლება კვლავ დაგკარგო, ოღონდ ამჯერად სამუდამოდ, მაგრამ მაინც გეტყვი, აღარ შემწევს ძალა ამხელა ტვირთის სათრევად. უნდა მოვიხსნა, თორემ ვგრძნობ აღარ შემიძლია. __ გაჩერდა, ღრმად ამოისუნთქა და განაგრძო. __ გახსოვს ჩვენს დაშორებამდე ხუთი თვით ადრე ცუდათ რომ გავხდი? __ გიოს რამდენიმე წამი დასჭირდა იმ დროის აღსადგენად, როცა სალომე თითქმის ერთი თვე სახლიდან არ გამოსულა, საწოლს იყო მიჯაჭვული და ექიმი გატოკებასაც კი უკრძალავდა. __ კი... __ გავცივდი და საწოლად ჩამაგდო. თავიდან უბრალო გაციება მეგონა და ვფიქრობდი გამივლიმეთქი, მაგრამ ყველაფერი გაცილებით უარესად იყო. ორი კვირის შემდეგ უფრო დავსუსტდი, იძულებული გავხდი ექიმს გავესინჯე. სახლში მოსულმა ვერაფერი გამიგო, საავადმყოფოში დაწოლა და გამოკვლევების ჩატარება მირჩია, ...ჩემიც დაჟინ var container = document.getElementById('nativeroll_video_cont'); if (container) { var parent = container.parentElement; if (parent) { const wrapper = document.createElement('div'); wrapper.classList.add('js-teasers-wrapper'); parent.insertBefore(wrapper, container.nextSibling); } } | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 2 | |||
| |||
