9:31 PM ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ს ს ა დ ღ ე გ რ ძ ე ლ ო | |
| მოგეხსენებათ ,,ვისრამიანის” კატეგორიული ფრაზა ასეთია: ,,ვინცა მიჯნური არ არის, არცა კაცი არს.” დამეთანხმებით მეტისმეტად მკაცრი განცხადებაა, მაგრამ ამ განცხადებაში სიმართლე უფრო მეტია, ვიდრე სიმკაცრე. ყველას კარგათ გასხსოვთ გიორგი ლეონიძის ნაწარმოების მიხედვით გადაღებული თენგიზ აბულაძის შესანიშნავი ფილმი - ,,ნატვრის ხე”, რომელსაც წითელ ზოლად გასდევს მრავლისმთქმელი ფრაზა: - ,,სიკვდილი ხომ საშინელებაა და საშინელება, მაგრამ სიცოცხლე უსიყვარულოდ სიკვდილზე საშინელია.” ვის არ გვახსოვს ნოდარ დუმბაძის შესანიშნავი სიტყვები: ,,თუ კი ამ ქვეყნად ღმერთს ადამიანისათვის რაიმე ნიჭი მიუცია, ეს უპირველესად სიყვარულის ნიჭია და ცოდვაა ის კაცი, რომელიც სიყვარულის გრძნობის განცდის გარეშე წავა ამ ქვეყნიდან.” გრიგოლ ორბელიანი ხომ პირდაპირ წერდა: ,,უსიყვარულოდ, უსიხარულიდ რა სანატრელს არს სიმრავლე დღეთა.” აკაკი წერეთელი კი კიდევ უფრო მკაცრად აღნიშნავდა: ,,თუ არ ღვთის რისხვა, სხვა რაა სიცოცხლე უსიყვარულოდ.” დამეთანხმებით, ყველა აზრი ერთიმეორეზე ძლიერი, ურყევი და უტყუარი ჭეშმარიტებაა. მეც ამ სასმისით მინდა შემოგთავაზოთ სწორედ სიყვარულის ულამაზესი გრძნობის, ამ ურყევი და უტყუარი ჭეშმარიტების დიდებული სადღეგრძელო. თუმცა შეუძლებელია ბოლომდე ჩაწვდე კაცი ამ გრძნობის შინაარსს. სიყვარული მართლაც ის უნატიფესი გრძნობაა, რომელსაც არ ეკარება განსჯის ცნობისმოყვარე საცეცები, რადგან სიყვარული ადამიანის თრთოლვა და ელვარებაა. და მისი ბოლომდე გამოთქმა მოკვდავთა ენას არ ძალუძს, მაგრამ სადამდეც მისი გამოთქმა შეიძლება, მკაფიოდ ჩანს, რომ სიყვარული და მხოლოდ სიყვარულია ყოველგვარი სიკეთის საწყისი და გარეშე სიყვარულისა ყველაფერი არამია ამ ქვეყანაზე. ამიტომაც არის ემპედოკლეს კოსმოგონიაში სიყვარული სამყაროს მამოძრავებელ ძალად მიჩნეული, ამიტომაც წერდა, თავის დროზე, ლუდვიკ ფოიერვახი: ,,სიყვარული თვთით ღმერთია და სიყვარულს იქეთ ღმერთი არ არისო.” ბატონებო! სიყვარული დიახაც, რომ მრავალნაირი ფორმით გამოვლინდება ამ ქვეყანაზე, თუმცა ძნელია მისი კლასიფიცირება და რაიმე განსაზღვრული მწყობრით დალაგება, მაგრამ ახლა ამ დიდებული გრძნობის სადღეგრძელოს სიყვარულის სწორედ იმ ფორმით წარვმოთქვამ, რომელიც ამ სიტყვის გაგონებასთან ერთად გულში გაუვლებს ადამიანს, თავისებურად რომ შეაკრთობს, თავისებურად რომ ააფორიაქებს, მოსვენებას რომ დაუკარგავს, გონება-განწყობას რომ შეუცვლის და სერენადებად რომ აამღერებს, თუ აატირებს. ,,ათოვს ხეებს და ხეების ლანდებს, ვისმენ ფანტელის შრიალს და შიშინს, ნეტავი თოვლის ფიფქივით გაჰქრეს თოვლის ფიფქივით გაჰქრეს ეს შიში. თოვლივით თეთრი გახურავს რიდე, მეც ვდგევარ თოვლში და გიცდი აქვე. ოჰ! ნეტავ, თოვლის ფიფქად მაქცია, რომ შენს ბაგეზე დავდნე და გავქრე.” | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |