3:08 PM ლექსები გაზაფხულზე | |
| ******** რა საუცხოვო გრძნობა ხარ ჩემში, საოცარია თვალები შენი, ვარდის სურნელში ხარ შებნეული. მზერა, ღიმილი, ფიქრი და შიში რა საუცხოვო გრძნობა ხარ ჩემში. მინდა გხედავდე, თუნდაც წამებით, თვალწინ სულ მედგეს შენი ღიმილი. ცუდი ფიქრია შორით ლოდინი ვერას მირჩევენ ხენი ძმობილნი. დარჩენილს მარტო, შენს ღიმილს ვნატრობ რა საუცხოვო გრძნობა ხარ ჩემში! სულაც არ მომწონს ცხოვრება შენი, სულ მეუბნები "ცხოვრებას ვრჩები", მაინც მიდიხარ, იცი რომ კვდები და ამ გრძნობისთვის მე არ მინდიხარ, რა საუცხოვო გრძნობა ხარ ჩემში! ********* გაზაფხულდა, ბუჩქის ძირას, თავს იწონებს ნაზი ია; ჩვენს სალხენად კოკობ ვარდსაც ეშხით გული გაუღია. ხავერდივით მწვანე ბალახს აბიბინებს სიო ნაზად, თითქოს უნდა დაეფინოს იმ ყვავილებს ფიანდაზად. მაღალ მთიდან წმინდა წყარო მოცქრიალებს ჩუხჩუხითა, თითქოს ნანას ეუბნება ძუძუმწოვრებს ტკბილი ხმითა. ხის ტოტებზედ ჩიტუნები ფრთხიალობენ, სრიალობენ; იშენებენ მაღლა ბუდეს, დაჰხარიან და გალობენ. და მხლობლად იქვე თავი მოუყრიათ ყმაწვილებსა, იმღერიან და თან ჰკრეფენ სხვადასხვაფერს ყვავილებსა. ---------------- გაზაფხული ჭრელი პეპელა დაათრო და გააბრუა იამა... მას მიეპარა ყმაწვილი, დაიჭირა და იამა... ალერსით უთხრა: „პეპელა, თავს რითი ირჩენ შენაო? როგორ არა გღლის მთელი დღე მოუსვენარი ფრენაო?" პეპელამ უთხრა: „მინდორში ვსცხოვრობ მე უზრუნველადო... იქ ყვავილები გაშლილან ჩემ საზრდოდ, საწუწნელადო. რაც დღე მაქვს, ტკბილად ვატარებ, ჩემს ნებაზედაც დავფრენო, მაგრამ დღეგრძელი არა ვარ... გამიშვი... ნუღა მაცდენო!" ყმაწვილმა ხელი გაუშვა, გაფრინდა ნაზი პეპელა... და თითქოს ნიშნად მადლობის, თავს ევლებოდა ნელ-ნელა. ––––––––––– გაზაფხული ტყემ მოისხა ფოთოლი, აგერ მერცხალიც ჭყივის, ბაღში ვაზი ობოლი მეტის ლხენითა სტირის. აყვავებულა მდელო, აყვავებულან მთები; მამულო, საყვარელო, შენ როსღა აყვავდები? 
| |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |